ΧΡΙΣΤΟΣ Ρ. ΤΣΙΑΗΛΗΣ

  Αρχίζουμε την παρουσίαση της γραφής των βραβευμένων και των διακριθέντων του 6ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης, με ένα ποίημα του Χρίστου Ρ. Τσιαήλη.

ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ

ΧΡΙΣΤΟΣ Ρ. ΤΣΙΑΗΛΗΣ

-Wild Rose-

 Λευκωσία ΚΥΠΡΟΣ

ΑΣΤΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ ΒΟΣΚΗΣ

Είναι αυτή η μυρωδιά που καλεί

καραδοκεί στην βαθιά πόλη

αρπάζει τα ρουθούνια των ανύποπτων

κι ανοίγουν οι φράκτες.

Κάλαθοι ξεχύνουν τα αγαθά τους

σαν δεν κοιτάει κανείς

τα αποφάγια γίνονται μόδα

και διανέμονται σε υπονόμους και ρετιρέ

τα σπασμένα παιχνίδια

η χαρά των μωρών.

Κανείς δεν κυνηγάει κανέναν

πλυντήρια κρεμασμένα στα φανάρια

γυρνάνε αντίστροφα

βάζουν τα ρούχα καθαρά

να βγούνε λερωμένα

να αισθάνονται όλοι ίσοι

οι φρίγκανς της πυκνής φαντασίας

του αναγεννημένου Οργουελιανού σύμπαντος.

Χιλιάδες βλέμματα μαγνητισμένα

παρακολουθούν τις αλλαγές του φωτός

πώς αντικατοπτρίζεται

σε σπασμένες οθόνες

πεταγμένων τηλεοράσεων και κινητών.

Στις κεντρικές περιοχές 

στα εστιατόρια όταν λείπουν οι σεφ

αφρώδεις σκιές ανοίγουν ψυγεία

μαζεύουν δίσκους με το μιζ-α-μπλανς* της επομένης

μαζεύουν τηγάνια, κουτάλες, επιφάνειες κοπής

κανείς δεν μαγειρεύει στα σοκάκια

η ιδέα όμως μιας παντομίμας γαστριμαργικής

διαύλους επικοινωνίας δημιουργεί.

Αλλού, μακριά, στις ανατολικές συνοικίες

ξένα χέρια μαζεύουν ρούχα βρεγμένα

κρεμασμένα στις πίσω αυλές

και στα μπαλκόνια

τα στεγνώνουν φορώντας τα 

δυο νούμερα μεγαλύτερα

ερωτοτροπώντας με μια αίσθηση ελευθερίας

και ανεμίζοντάς τα πρωί 

προς τα πίσω που βγαίνει ένας δίσκος λαμπρός

την ονομασία του δεν ξέρουν ακριβώς

μ' αυτή την αδιάλειπτη, ψυχρή τροχιά τριγύρω του

μα επαρκής λάμπει ο αστικός ορίζοντας 

πίσω απ' τα ψηλά κτήρια

που ανήκουν σε όλους

κι αυτό είναι αρκετό.

Τίποτα δεν υπάρχει 

που να μην ανήκει σε όλους

φτάνει όλοι

να παραδώσουν κλειδιά.

Δεν είναι εισβολή στην πόλη

δεν είναι επισκέπτες περαστικοί

είμαστε όλοι εμείς

και πόσο ευτυχισμένοι μοιάζουμε

όσο υπάρχει τροφή που μυρίζει καλά.

Είναι αυτή η μυρωδιά που σκλαβώνει

κι αναπτύσσουμε ένα ένστικτο ζωώδες

κάποιων φυτρώνουν στο δέρμα φτερά

κάποιοι γεμίζουν λευκό, σγουρό μαλλί

οπλές και πόδια όρνιθας 

κλαγγίζουν πεζοδρόμια

μα βλέπουμε γύρω απέραντα γκρίζα λιβάδια

δικά μας για ελεύθερη βοσκή.

Κάποιοι ποτέ δεν οσμίζονται 

τέτοιες μικροαστικές προσμίξεις

και μας επιβλέπουν με στοργή

για τα αυγά μας και το γάλα

μέχρι την επόμενη σφαγή.