ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΑΙΡΗΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

ΜΑΙΡΗ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ:   « Γίνε ο έντεχνος δημιουργός της ύπαρξής σου! » 

Η Βιβλιοθήκη Σπάρτου στο  ''ταξίδεμα'' της ανταμώνει, Ένα Δικό της Άνθρωπο

την Μαίρη Μπακογιάννη.

Κόρη του Αείμνηστου, Λαογράφου - Ποιητή, Πέτρου Μπακογιάννη, παίρνει επιρροές που ενισχύονται κατά τα μαθητικά της χρόνια και παράλληλα με το χαρακτήρα της, η τέχνη θα αποτελέσει κυρίαρχη έκφραση στη ζωή της.

 Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε, με καταγωγή από τo Σπάρτο – Αμφιλοχίας Αιτωλοακαρνανίας

Μελετά την Αγιογραφία δίπλα στην καθηγήτρια - αγιογράφο Βασιλική Κολοκυθάκου και εν συνεχεία λαμβάνει μαθήματα σχεδίου και ζωγραφικής με τον ζωγράφο Αριστομένη Τσολάκη .

Τις δημιουργίες της για ατομικές εκθέσεις και έκδοση ποιητικής συλλογής, επιμελείται η ιστορικός τέχνης  Αννίτα Πατσουράκη.

Έχει παρουσιάσει έργο της, συμμετέχοντας σε 35 εκθέσεις Ζωγραφικής και  Αγιογραφίας σε galleries στην Ελλάδα και το εξωτερικό

Μια ακόμα επίσκεψη της στο χώρο της βιβλιοθήκης γίνεται η ''αφορμή'' για μια ''εκ βαθέων''συζήτηση-συνέντευξη σχετικά με την Παρουσία της στον εικαστικό χώρο.

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΣΠΑΡΤΟΥ: Πως δουλεύετε ; Πως ξεκινάτε ένα έργο ;

ΜΑΙΡΗ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: Προσωπικά λειτουργώ και με τους δύο τρόπους που μπορεί να ξεκινήσει κανείς ένα έργο ζωγραφικής. Εξαρτάται από την έμπνευση της στιγμής, την προεργασία που έχει γίνει στο μυαλό, αλλά και το θέμα, αν αυτό αφορά παραγγελία ή συμμετοχή σε έκθεση ειδική.

Εν ολίγοις, πότε προηγείται το σχέδιο και πότε προηγείται το χρώμα !

Η ολοκλήρωση - εκτός φυσικά των έργων αγιογραφίας και των πορτρέτων κατά περίπτωση - είναι μια έκπληξη και για μένα. Το έργο ωριμάζει και ωριμάζω κι εγώ στη πορεία δημιουργίας του!

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΣΠΑΡΤΟΥ: Τι πιστεύετε για τη σύγχρονη ζωγραφική ;

ΜΑΙΡΗ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: Στην δύσκολη εποχή που όλοι μας βιώνουμε, ευτυχώς  διαπιστώνουμε ότι η ζωγραφική είναι ακόμη κυρίαρχη στην Ελληνική τέχνη.

Στη σύγχρονη ζωγραφική παρατηρούμε ότι ένας μεγάλος αριθμός καλλιτεχνών επιλέγουν το σχέδιο σαν αυτόνομη, και συχνά αποκλειστική μορφή έκφρασης και  παρατηρούμε επίσης την τάση επιστροφής στην αφαίρεση σε όλες της τις εκφάνσεις.

Επιπλέον επειδή σήμερα μιλάμε για κρίση αξιών, θεωρώ πως ένας πραγματικός καλλιτέχνης δεν πρέπει να αναπολεί, αλλά να δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα, όπου άλλοτε γίνεται αποδεκτός και άλλοτε όχι.

 Έτσι διαπιστώνουμε ότι πλέον στις εκθέσεις ζωγραφικής «κάτι καλό γίνεται»  και ο επισκέπτης της έκθεσης φεύγει, πιστεύω, με ένα αίσθημα ικανοποίησης και αισιοδοξίας. Θαυμάζει την τεχνική αρτιότητα που χαρακτηρίζει τα περισσότερα έργα και ίσως προβληματίζεται από την αφαιρετική γραφή κάποιων από αυτά.

Εδώ θα ήθελα να επισημάνω από την πείρα μου, ως δημιουργός και εκθέτρια ότι πρέπει να κατανοήσουμε και ως καλλιτέχνες αλλά και ως κοινό, ότι η ζωγραφική δεν είναι εμπόριο και διακόμιση αλλά έκφραση, ενίοτε φωνή ή κραυγή και της αξίζει σεβασμός στον τρόπο προβολής και διαχείρισής της.

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΣΠΑΡΤΟΥ: Τι σας απασχολεί εικαστικά;

ΜΑΙΡΗ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: Πιστεύω πως η τέχνη ειδικότερα σήμερα έχει την δυνατότητα μιας μοναδικής φωνής προς την κοινωνία εντός και εκτός συνόρων.

Είναι μια παγκόσμια γλώσσα που μπορεί να διαβάζεται και να μεταφράζεται από όλους.

Ως γνωστό, οι καλλιτέχνες είναι γένος ευερέθιστο, αλλά φαίνεται πως αυτό δεν είναι ευρέως κατανοητό. Ο καλλιτέχνης είναι καλλιτέχνης εξ’ αιτίας και μόνον της εκλεπτυσμένης αίσθησης που διαθέτει για το «ωραίο» αλλά και το αντίθετο, «την αντίληψη του δυσανάλογου».

Ο ίδιος απολαμβάνει και βιώνει μια ιδιαίτερη εκστατική απόλαυση.

Σ’ αυτή την απόλαυση προσπαθεί (όχι πάντα με επιτυχία) να κάνει συμμέτοχο τον αποδέκτη της δουλειάς του.

Μια ανησυχία, μπορεί να είναι, πώς η καλλιτεχνική οξυθυμία, που δεν έχει σχέση με τη «ψυχική ευαισθησία» όπως η κοινή λογική τη θεωρεί, να μπορεί να έρθει σε επαφή με το κοινό και να το επηρεάσει να ευφρανθεί, να δυσαρεστηθεί, να προβληματιστεί, να κρίνει, να σκεφτεί και να δράσει.

Η ανησυχία μου γενικότερα, αφορά  στην επίτευξη αμφίδρομης επικοινωνίας.

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΣΠΑΡΤΟΥ: Πως θα χαρακτηρίζατε τη δουλειά σας, σε σχέση με τα σύγχρονα εικαστικά ;

ΜΑΙΡΗ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: Ξεκινώντας με τη αγιογραφία που ακολουθεί τη συνέχιση της παράδοσης, ενδυναμώθηκε η αυτοκυριαρχία μου και ο σεβασμός στη σωστή χρήση των υλικών και του χρώματος.

Εν συνεχεία επέλεξα τη σύγχρονη ζωγραφική για να αναπνέω σε έναν άλλο χώρο απ’ αυτόν που μου συνιστά ένα οποιοδήποτε άλλο σύστημα.

Τα σύγχρονα έργα μου είναι κομμάτια του εαυτού μου ασυνείδητα, υποσυνείδητα, ενσυνείδητα αλλά και εκ των υστέρων συνειδητά. Και με βάση τις κριτικές και την αποδοχή που χαίρουν, θεωρώ ότι ανταποκρίνονται και συμβάλουν στα σύχρονα εικαστικα δρώμενα.

Κάθε έργο μου είναι για μένα μια ενθύμηση κάποιου προηγούμενου η παράλληλου σύμπαντος και κάποιες φορές, λειτουργεί σαν μια συνεδρία ψυχοθεραπείας θα μπορούσα να πω.

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΣΠΑΡΤΟΥ: Σε τι πιστεύετε ότι οφείλεται το γεγονός ότι η τέχνη και μάλιστα τα εικαστικά δεν είναι στις προτεραιότητες των ανθρώπων;

ΜΑΙΡΗ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: Αν δεχθούμε ότι ο καλλιτέχνης είναι πιο ευαίσθητος και ίσως πιο ευάλωτος, από τον μέσο πολίτη, θα κατανοήσουμε τις σοβαρές επιπτώσεις που μπορεί να έχει η παρούσα κατάσταση στον ίδιο και το έργο του. Όσο και αν θεωρούμε ότι οι πιεστικές συνθήκες εξάπτουν την διάθεση και την φαντασία, η καθημερινότητα και ο αγώνας επιβίωσης για τους περισσότερους είναι σκληρός.

Για παράδειγμα, έχουν οργανωθεί εκθέσεις με αναφορά στην παρούσα κατάσταση, που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν «γραφικές». Έγιναν απλά για να καλύψουν ένα θέμα επίκαιρο, με σκοπό μεγαλύτερη ανταπόκριση από το κοινό. Τίποτα περισσότερο.

Άρα κατ΄ εμένα η ευθύνη των  καλλιτεχνών, των  συλλεκτών  και των επιμελητών - όπου και αν συνεργάζονται - είναι πολύ μεγάλη για να κάνουν τα εικαστικά προτεραιότητα, ανάγκη και τρόπο ζωής των ανθρώπων

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΣΠΑΡΤΟΥ: Πως είναι η κατάσταση στα εικαστικά στην Ελλάδα ;

ΜΑΙΡΗ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: Η τέχνη αφορά την ύπαρξή μας και βρίσκεται σε μια διαρκή, ιδιότυπη αλληλουχία με αυτήν. Oταν γίνεται με ειλικρίνεια και ακεραιότητα, πιέζει, μετατοπίζει ή ακόμη και συντρίβει τα όρια του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος, και κατ’ επέκταση και της κοινωνίας.

Κάποιες φορές, η σχέση αυτή γίνεται αμφίδρομη, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, όπου καταρρέουν τα όρια και μπορεί να παραχθεί ειλικρινής, ακέραια και πρωτοποριακή τέχνη. Πάντοτε, όμως είναι μια δημιουργική διαδικασία, μια βαθιά υπαρξιακή και ψυχολογική διεργασία που παίρνει σάρκα από τους καλλιτέχνες. Δεν γεννιέται από τις συνθήκες μόνον. Είναι θέμα παιδείας αλλά και νοοτροπίας. Το να ανατραπεί «το νοείν»  θέλει χρόνο, προσπάθεια, τρόπο και ίσως ανάγκη και νέο στόχο.