ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΡΟΓΓΙΤΗΣ

 Η Βιβλιοθήκη Σπάρτου συνεχίζει την παρουσίαση της γραφής των διακριθέντων του 5ουΠανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης με τον Δημήτριο Νικόλαο Ρογγίτη.

1ος ΕΠΑΙΝΟΣ

ΡΟΓΓΙΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

(De Profundis)

Πάτρα

Έπρεπε

Έπρεπε κι απόψε ο ήλιος να δύσει.

Νάτος!

Βυθίζεται ανάμεσα στη Ζάκυνθο κι τη Κεφαλονιά.

Και ο ουρανός γεμίζει χρώματα.

Χρώματα σαν τα χθεσινά.

Κόκκινα, κίτρινα, πρασινωπά.

Ήρθε το καλοκαίρι.

Και δεν μας βρίσκει μαζί.

Σε ξένες θάλασσες ποτίζεις το άρωμα σου.

Στις σκιές άγνωστων προσώπων, αποκρύβεις την μορφή σου.

Σε άλλους θεούς πια πιστεύεις.

Ο ουρανός γυρίζει. Γύρω γύρω γυρίζει.

Κάτω στην άμμο πέφτω.

Δροσερή κι μαύρη σαν είναι, τώρα που νυχτώνει.

Ζαλισμένος, γέρνω το βλέμμα προς τη θάλασσα.

Και κοιτώ τα μακρινά φώτα της Ζακύνθου.

Αχ πόσο όμορφα! Σαν άστρα λάμπουν. 

Και δίνουν την ψευδαίσθηση οτι ανήκουν κι αυτά στον ουρανό. 

Όπως θεωρούσε οτι στη καρδιά του άνηκε και αυτός.

Ήρθε το καλοκαίρι. Και αθώο σαν τα προηγούμενα δεν είναι.

Τα τραγούδια των πουλιών ακούγονται διαφορετικά.

Οι πινελιές διαφέρουν στον καμβά.

Και τα μέρη που συχνάζαμε στη πρωτεύουσα, βρίσκουν σε άλλους παρηγοριά.

Τα λουλούδια ανθίζουν στα απέραντα λειβάδια.

Τα πιο άτυχα θάβονται στα χλωμά νεκροταφεία.

Πρόσωπα ξεχασμένα ανταμώνονται ξανά.

Και ξενυχτούν μαζί σαν την πρώτη τους φορά.

Έφτασε κι φέτος το καλοκαίρι. Αυτό που απλόχερα χαρές φέρνει κι λύπες μεγαλώνει.

Φοβάμαι πως θα βυθιστώ κι εγώ σε κάποια δύση.

Σειρήνες θα ηχούν. Το πρόσωπο της μάνας θα μουσκέψει.

Τα μαύρα κοράκια στο μαύρο τοπίο θα κρυφτούν.

Ενώ εσύ θα ζυγίζεις το βάρος ενός άλλου συντρόφου.

Έπρεπε και αυτός ο ήλιος να δύσει.

Πάει τώρα, βυθίστηκε.

Κάπου αλλού θα ξημερώνει.

Μα να 'παιρνε μαζί του κι τις λύπες.

Αυτές που απλόχερα μου χάρισε.

Ωω! Μου φαίνεται πως άκουσα κόρνα αυτοκινήτου.

Θα ήρθε ο πατέρας να μας πάρει.