ΙΩΑΝΝΑ ΚΡΑΝΙΤΗ

Η Βιβλιοθήκη Σπάρτου συνεχίζει το αφιέρωμα στους διακριθέντες του 2ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης,
παρουσιάζοντας ποιήματα τους.

2ο ΒΡΑΒΕΙΟ
ΙΩΑΝΝΑ ΚΡΑΝΙΤΗ
(ΙΚΑΡΟΣ)
ΚΑΛΛΙΘΕΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Μια σκονισμένη ανθρωπότητα
με απέραντες απόκρημνες ακτές και στοιχειωμένα δάση
με απύθμενους ωκεανούς και ανελέητους ορίζοντες
μια σκονισμένη κι αφρόντιστη θλίψη.
Στην μέσα άκρη του ματιού σου το φως
δάκρυ που διατηρείται ανέπαφο, υγρό και λαμπερό
στο πέρασμα του αδιάκοπου χρόνου.
Δεν θέλω να μ’ αγαπάς, δεν το αντέχω.
Βαραίνουν τα φτερά μου και τον άνεμο φοβούνται.
Κάθε που σε θωρώ σμιλεύεται και πιο βαθιά η ανάγκη μου,
θεριεύει σαν πιο ξεδιάντροπα η σιωπή μου.
Δεν θέλω να μ’ αγαπάς, δεν το μπορώ.
Φοβάμαι το χώμα που πατώ,
σαν δανεικό απ’ όσους πέθαναν το νιώθω
κι απαρηγόρητη μου απομένει η αντοχή
απαρηγόρητη και η μέσα μου αγκάλη.
Σώπασε… είναι η νύχτα μας βαθιά
κι όλοι δικοί μας απομείνανε οι φόβοι.
Σώπασε… σαν άνεμοι να φυσούν από μακριά
και σαν αγάπη ν’ ακουμπούν στα δάχτυλά μας.
Το να σωπάσω πώς να είναι αρκετό;
Στέκω, μα ησυχία δεν βρίσκει η καρδιά μου.
Ανθρώπων έργο, χάδι και αγκάλιασμα,
σφιχτά κρατάει το κορμί τη μνήμη.
Ανθρώπων έργο, θάνατοι κι απώλειες,
σωστή ενοχή ο άνεμος απόψε.
Απαρηγόρητη άφησέ μου την ψυχή.
Περαστικοί στον κόσμο ετούτο οι εαυτοί μας.
Μια σκονισμένη ανθρωπότητα κι εμείς
στάλα οδύνης στα βαθιά νερά της λήθης...