Η Βιβλιοθήκη Σπάρτου συνεχίζει την παρουσίαση ποιημάτων των βραβευθέντων και διακριθέντων του 3ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης.
2ο ΒΡΑΒΕΙΟ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ
(Βενέτης)
Λάρνακα - Κύπρος
ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΣΙΩΠΗ
Είναι μια απέραντη σιωπή αυτοί οι λόφοι.
Τεράστιες χώρες στο μήνα Σεπτέμβρη.
Ήλιοι που γνέφουνε σεμνά μέσα στις καρδιές μας.
Είναι μια απέραντη σιωπή αυτοί οι λόφοι
Κι ας σπέρνουν στους ορίζοντες οι άνεμοι το θρόισμά τους.
Ας τινάζουν τα φτερά τους μικρά πετούμενα
και νικιέται ο βαθύτερος θάνατος.
Μέσα στις φοβερές αντάρες, στις αόρατες ομίχλες
Στα χαμομήλια και τις παπαρούνες που ζυγώνουνε τα πατρικά μας.
Είναι μια απέραντη σιωπή:
το σοκάκι που πρώτο περπάτησες,
το κλαδί που έσπασες,
το πρώτο πουλί που σκότωσες,
κι ανέβηκες τους σιωπηλούς λόφους.
Πάνω στις ράχες αγνάντεψες τον υποσχόμενο κάμπο.
Δώρα σου στείλανε: την ψευτιά, το μίσος, την εκδίκηση.
Θες, μες στη σιωπή που διαρκεί ο χρόνος ενός ρόγχου
να τους τα επιστρέψεις
μα δώρα μουρμουράς και δεν μοιράζονται.
Κι είναι η ζωή ένα έλεος πρώτα σε σένα
κι ύστερα σαν να γελούσες, πίστεψες -σαν να γελούσες-
πως θα έσπαγε η απέραντη σιωπή
την ώρα που ράγισαν οι πλαγιές των ρημαγμένων λόφων
μα ολότελα, αφέθηκες στην κατάρα της.
2ο ΒΡΑΒΕΙΟ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ
(Βενέτης)
Λάρνακα - Κύπρος
ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΣΙΩΠΗ
Είναι μια απέραντη σιωπή αυτοί οι λόφοι.
Τεράστιες χώρες στο μήνα Σεπτέμβρη.
Ήλιοι που γνέφουνε σεμνά μέσα στις καρδιές μας.
Είναι μια απέραντη σιωπή αυτοί οι λόφοι
Κι ας σπέρνουν στους ορίζοντες οι άνεμοι το θρόισμά τους.
Ας τινάζουν τα φτερά τους μικρά πετούμενα
και νικιέται ο βαθύτερος θάνατος.
Μέσα στις φοβερές αντάρες, στις αόρατες ομίχλες
Στα χαμομήλια και τις παπαρούνες που ζυγώνουνε τα πατρικά μας.
Είναι μια απέραντη σιωπή:
το σοκάκι που πρώτο περπάτησες,
το κλαδί που έσπασες,
το πρώτο πουλί που σκότωσες,
κι ανέβηκες τους σιωπηλούς λόφους.
Πάνω στις ράχες αγνάντεψες τον υποσχόμενο κάμπο.
Δώρα σου στείλανε: την ψευτιά, το μίσος, την εκδίκηση.
Θες, μες στη σιωπή που διαρκεί ο χρόνος ενός ρόγχου
να τους τα επιστρέψεις
μα δώρα μουρμουράς και δεν μοιράζονται.
Κι είναι η ζωή ένα έλεος πρώτα σε σένα
κι ύστερα σαν να γελούσες, πίστεψες -σαν να γελούσες-
πως θα έσπαγε η απέραντη σιωπή
την ώρα που ράγισαν οι πλαγιές των ρημαγμένων λόφων
μα ολότελα, αφέθηκες στην κατάρα της.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ, ΜΙΛΑΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ για την ανάρτηση του ποιήματός μου. Με εκτίμηση προς το έργο σας ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή